My first teacher

                ती काही महाविद्यालयात प्राध्यापिका नाहीये , ना कुठल्या जिल्हा परिषदेच्या शाळेत शिक्षिका म्हणून काम करते. पण ती माझ्यासाठी , मला आयुष्य शिकवणारी माझी शिक्षिकाच आहे.माझी आईच माझी पहिली गुरु आहे.  तिच्या वागण्यातील प्रत्येक कृतीतून काहीतरी शिकायला मिळते. जीवनप्रवासात आलेल्या अडचणींना सामोरं जाताना मी तिचेच अनुकरण करतो असे म्हटल्यास वावग ठरणार नाही. समोर आलेली परिस्थिती कितीही बिकट असो ,ती सहजतेने कशी हाताळावी याची तिला चांगलीच हातोटी आहे. 

                सामाण्यवर्गातील आमचं चौकोनी कुटुंब ,आई-वडील ,एक लहान भाऊ अन मी. त्या कुटुंबाचा आधारस्तंभच ती असल्यामुळे ते भक्कम आहे. आजोबा वारकरी सांप्रदायातील असल्यामुळे तिला व तिच्यापासून आम्हाला संस्कारांचे मोती आपसूकच मिळाले. आमच्यासाठी ते संपूर्ण आयुष्याची शिदोरी आहे. कामाचा व्याप अन वयाची चाळीशी याउपरांत देखील ताजीतवानी अन हसतमुख असते. तिचा तजेलदार चेहरा अन पाणीदार डोळे मनाला प्रसन्न करतात. शिक्षणामुळे मला पुण्याला यावं  लागलं , म्हणून तो चेहरा जरी रोज पाहत नसलो तरी सकाळी-सकाळीच डोळे उघडताना तो समोर येतो. 

                 एरवी तिच्या दिवसाची सुरुवात आम्ही उठण्याअगोदर झालेली असते अन शेवट आम्ही झोपल्यानंतर. स्वयंपाकाच्या बाबातीत तर ती सुगरनच आहे. कदाचित तिच्या ह्याच गुणामुळे मला निरनिराळे स्वादिष्ठ, रुचकर पदार्थ खाण्याचा शौकीन बनवलंय. सुट्ट्यांमध्ये घरी गेल्यावर रोज नव-नवीन पदार्थांची रेलचेलच असते. आचरणाचे धडे देत असताना ती मला पदार्थ देखील बनवायला शिकवतेय. 

    

                 आयुष्य जगताना नेहमी सकारात्मक रहाव हेदेखील तिनेच शिकवलंय मला. ती नेहमी बोलत असते "आपण आपलं काम व्यवस्थित पार पाडायचं बाकीच्या गोष्टींचा विचार नाही करायचा, अन जर आपण ते काम चांगल्यासाठी आणि मेहनतीने केल असेल तर त्याचं फळ नक्कीच भेटेल आपल्याला". तिच्या साध्या बोलण्याने देखील एखादे काम पार पाडायची उर्जा येते. आमच्या वागण्यात तर कुठेच मौज-मस्तीची कमतरता नसते. हसत-खेळत तीसुद्धा आम्हा भावांसोबत लहान होते. ती जरी एक असली तरी तिची रूपं  अनेक आहेत.  अगदी लहान-लहान मुलांना पण ती हवी-हवीशी वाटते. तर आजी-आजोबांना तिची सेवा.त्यामुळेच ती आमच्या संपूर्ण नातेवाइकांत प्रिय आहे.  ती प्रसंगी माझी मैत्रीण देखील बनते. म्हणूनच काय ते मनात असलेली कुठलीही गोष्ट मी तिला सहजतेने सांगू शकतो,भले मी चुकलो असेल तर तेसुद्धा.

                 

              माझ्या लहानपणीची एक आठवण आहे.४-५ वर्षांचा असेल मी तेव्हा.  घरात टेबलावर पडलेले ५० पैशांचे नाणे मी न विचारता गोळ्या आणायला घेतले होते . नंतर तिच्या ते लक्षात आले होतेच. मार पडेल या भीतीने मी थरथरत होतो. पण तिने इतक्या प्रेमळ शब्दांत मला तेव्हा समज दिली होती, ती आजतागायत स्मरणात आहे. अन म्हणूनच ती माझ्या आयुष्याची गुरु आहे. 

               तिच्यासाठी जितकं लिहाव ते कमी आहे. फक्त मीच नव्हे तर प्रत्येकाची हीच भावना असते आपल्या आईच्या प्रती. जी आपल्या मुलाला चालायला , बोलायला,वागायला शिकवते . 

                खरं तर "आई " हि एक वृत्ती आहे ,

               अन  प्रत्येक घरात तिची मूर्ती आहे . 

               तिच्या मायेला तराजूच माप नसतं ,

                आपण न सांगूनही तिला सर्व कळतं . 

                ती आहे फक्त वात्सल्याची माउली 

               अन आयुष्यातील प्रत्येकाची शिक्षिका पहिली.